We laten de koffers achter, gaan meteen door de douane en dan op zoek naar een ontbijt. De stokbroden zijn ongetwijfeld vers geweest, maar dat was zeker niet vandaag. Maar ach, zo kunnen onze magen vast wennen aan de chicken or pasta.
Met volle buik gaan we naar de gate. Eerst worden we weer verhoord maar gelukkig hebben we voorkennis. Waar heeft u geboekt, heeft iemand u elektrische apparaten aangeboden en wie heeft de koffers ingepakt ? Ze krijgt ook van ons geen verrassende antwoorden. Daarna mogen we door de bodyscan. Armpjes gaan de lucht in, maar dan, paniek ! De beveiliging ontdekt de rubberen stokbroden in ons lichaam. Even wordt er aandachtig gekeken, wordt er hier een slagwapen vervoerd ? Toch gaat het sein op groen.
Daarna mogen de riemen weer in de broek en de spullen weer uit de bakken. Een beambte is nieuwsgierig en vraagt of ze nog even in de tas van Simone mag kijken. Nadat ze mij heeft verzekerd dat ze alles ook weer op alfabetische volgorde zal terugleggen geef ik toestemming. Ook deze test doorstaan we.
We zitten mooi op tijd in het vliegtuig. De vlucht naar Chicago is verkort naar 8 uur en 3 minuten, terwijl ik toch echt betaald heb voor 8 uur en 36 minuten. Morrend leggen we ons er maar bij neer. We denken lekker eerder aan te komen, de piloot denkt er dus anders over. We vertrekken gewoon een half uur later. Ja, dat kan natuurlijk ook.
Nadat we ongeveer een uur in de lucht hangen, komt dan DE vraag: chicken or pasta ? Boven Groenland genieten we van deze delicatesse, in mijn geval chicken. Nadat we de lunch (gedeeltelijk) naar binnen hebben weten te werken, is het tijd voor een dutje. MP3 op, oogjes dicht en snaveltje toe. Ik slaap ff lekker, open de oogjes, kijk op het klokje en zie dat we pas 3 kwartier verder zijn.
Dat schiet dus niet op. Ja, wat gaan we dan doen ? Beetje mensen kijken is altijd leuk. Voor ons zitten zo’n 25 personen, waarvan 17 van het mannelijke geslacht ( hoewel ik bij 1 twijfel ) en 8 van het vrouwelijk ( en hier twijfel ik bij meerdere ). 1 dame kan niet blijven zitten en staat om de 3 minuten weer op om iets uit haar tas te halen. Het moment waarop ik zit te wachten komt gelukkig snel. De vrouw stoot behoorlijk haar hoofd aan het openstaande bagageluik boven haar. Enigszins geïrriteerd kijkt ze naar haar man. Als blikken konden doden, zaten we nu met een lijk in het vliegtuig.
Op rij 20 vermaken 2 jongens van een jaar of 16 zich met de documentaire van life. Beide jongens, voorzien van bril waarvoor je wel hele goede ogen moet hebben om hier iets doorheen te kunnen zien, besluiten de vechtende nijlpaarden na te doen. De monden gaan helemaal open, terwijl de mannen elkaar aanvallen. Ik kan zo tegen de zojuist door hun verorberde chicken aankijken die al bezig was met de tocht naar het darmkanaal.
Boven Goose Bay, Canada, besluit de chicken in mijn maag, dat hij weer wil gaan genieten van z'n vrijheid. Het blijft altijd een heel gehannes om naar het toilet te gaan in een vliegtuig. Als je niet uitkijkt, loop je zo met de papieren wc bril half hangend uit je broek terug naar je plaats. Maar het lukt me weer, de chicken heeft z'n vrijheid terug. Misschien heb ik wel 2 ganzen beneden in de Bay van hun leven beroofd.
10 minuten voor op schema landen we in Chicago. We zijn snel het vliegtuig uit. De buggy van Naomi ligt op de band bij de koffers wordt ons verteld. We racen ook door de immigrations heen. Ze zijn zo onder de indruk van ons, dat we alleen maar even onze paspoorten hoeven te laten zien. Vingerafdrukken zijn niet nodig, een mooie blik in de camera ook niet. Dit schiet lekker op. Dus snel door naar de bagageband. Hier komen de koffers ook vrij snel, we gaan onze connecting flight naar Orlando makkelijk halen. Alleen dan moet nog wel de buggy komen ..... En dat gebeurt dus niet. Simone gaat even met Marc navraag doen. De buggy, nu nog spoorloos, wordt nagezonden.
We leggen in een record tempo het vervolgtraject af. Koffers worden weer snel ingeleverd, de metro gaat als een speer. Ook weer door de douane, riem weer uit broek, deze keer ook schoenen uit. De sokken hebben al heel wat uurtjes meegemaakt vandaag en zijn blij dat ze even wat frisse lucht te krijgen... Vervolgens alles weer verzamelen, weer stukje rolband, bocht om en zo'n 30 minuten voor vertrek staan we bij de gate, het zweet op ons voorhoofd.
De vlucht naar Orlando gaat ook soepel. We vertrekken zo'n 15 minuten later maar landen toch mooi op tijd
op Orlando Airport. De koffers komen weer snel, nu nog 1 horde, de autohuur. Deze keer moeten we bij de balie van National. Er is weinig te doen, de enige medewerkster van National is echter bezig. Zij krijgt ondersteuning van een medewerksters van Alamo. Alle verhalen drukken we snel de kop in, we willen ons kontrakt en snel vertrekken !! Een glimlach kan er niet meer vanaf bij de Alamo dame.
Dan door de schuifdeuren en bats, daar is het vakantiemoment. De warmte slaat je vol in je gezicht. We zijn echter niet van ons stuk te brengen en steken veilig de straat over, de parkeergarage in. We worden aangesproken door een medewerker, welke auto we nodig hebben. Op kontrakt staat Midsize, op voucher Equinox. Ik maak een gezellige babbel met hem. Hij klets vrolijk mee en uiteindelijk staan we dus bij de SUV. " Pick any one you like sir. " Wij kiezen meteen weer een Dodge Journey uit ( foto's volgen later ). Marc gaat voor een Jeep Laredo. Even nog de TomTom instellen en we kunnen op pad !
Anderhalf uur later rijden we weer de vertrouwde straat in Inverness in. Nou ja straat, het is nog steeds een giga zandpad vol kuilen. De sleutel gaat in de voordeur en dan zijn we " weer thuis ". Wat hebben we toch weer een goede keuze gemaakt door terug te gaan naar dit paleisje. Rond half 11 kruipen we allemaal in ons mandje, we zijn dan toch al zo'n 22 uur verder sinds we wakker werden gemaakt door de Toekan.
Het feest kan beginnen, de slingers kunnen uit de koffers en worden opgehangen !!
